متن 2: دندانهاي شيري نقش مهمي را در رشد و تكامل كودك، حفظ فضا و برقراري اكلوژن در سيستم دنداني دايمي ايفا ميكنند. پوسيدگي دندانهاي شيري ميتواند سبب درد و ناراحتي، نكروز پالپي و عفونت پري اپيكال، مشكلات تغذيهاي و از دست رفتن فضاي مورد نياز دندانهاي دائمي جايگزين شود. همچنين پوسيدگيهاي درمان نشده در نهايت ممكن است منجر به عفونتهاي سيستميك مانند اندوكارديت و استئوميليت شوند. تلاش در راستاي حفظ دندانهاي شيري منجر به معرفي مواد ترميمي و تكنيكهاي مختلفي شده است. يكي از اين روشها كاربرد روكشهاي استيلي ضد زنگ (SSC (ميباشد. با توجه به شيوع بالاي پوسيدگي زود هنگام در كودكان زير ٦ سال و كوچك بودن تاج دندانهاي شيري، در پوسيدگيهاي وسيع ترميمهاي معمول عمر كافي را نداشته و استفاده از ترميمهاي وسيعتر مانند كراونهاي استينلس استيل ضرورت دارد.

كيست مجراي نازوپالاتين (NPDC) به عنوان كيست خط وسط مگزيلاري، كيست خط وسط قدامي و كيست مجراي انسيزيو نيز شناخته ميشود .اين كيست تكاملي مگزيلا، رايجترين كيست غير ادنتوژنيك حفره دهان است و تقريباً در ١ %جمعيت رخ ميدهد. ( (NPDC در محدوده سني گسترده اي ديده ميشود، البته اكثر موارد ابتلا، آقايان در دهه چهارم تا ششم زندگي هستند. اگرچه كه اتيولوژي NPDC شناخته شده نيست، عفونت، پروليفراسيون خودبه خودي، تروما و ژنتيك به عنوان اتيولوژي آن پيشنهاد شده اند. در بسياري از موارد، NPDC بدون علامت است و طي بررسيهاي معمول دندانپزشكي تشخيص داده ميشود. اگرچه درناژ، درد و تورم نيز در ارتباط با آن گزارش شده است. در بررسي راديوگرافيك، يك ضايعه بيضوي، گرد يا در برخي موارد قلبي شكل به دليل سوپرايمپوزيشن خار قدامي بيني روي كيست، با حدود مشخص و ساختار داخلي راديولوسنت ديده ميشود. درمان پيشنهادي براي NPDC داراي علامت يا كيستهاي بزرگ، انوكليشن جراحي است. براي NPDC بدون علامت، هيچ درماني نياز نيست.

The buccopharyngeal membranes serve as a respiratory surface in a wide variety of amphibians and reptiles. In this type of respiration, membranes in the mouth and throat are permeable to oxygen and carbon dioxide. In some species that remain submerged in water for long periods, gas exchange by this route can be significant. Respiration across the buccopharyngeal cavity provides a small percentage of gas exchange in lungless plethodontid salamanders.

Dental erosion is the chemical loss of mineralized tooth substance caused by exposure to acids of non-bacterial origin. These acids can be of dietary (extrinsic) or gastric (intrinsic) origin. However, erosion rarely occurs in isolation, and erosive tooth wear (ETW) is commonly observed. ETW is the cumulative loss of non-mineralized tooth substance from physical or chemical-physical processes (erosion, abrasion or attrition), with erosion as the primary etiological factor . ETW can lead to aesthetic and functional changes, dentin sensitivity, impacting the patient's quality of life and potentially resulting in tooth loss

The endodontic treatment's success depends on root canal disinfection effectiveness [1]. However, during chemical-mechanical preparation, instruments, irrigating auxiliary substances, and intracanal drugs may not reach all regions and structures of the complex root canal anatomy [2], especially the apical region and the dentinal tubules [3]. It is well documented that 35–53 % of the canal wall remains un-instrumented. Therefore, microorganisms found in these portions have a greater chance of survival. Another factor that contributes to endodontic treatment failure is that root canal infections are mediated by biofilms. In fact, such structures confer greater adhesion and resistance of microorganisms on biological surfaces [6], which can lead to recurrent infections after an apparent cure.