تعهّد، صرفنظر از این که برخاسته از اراده و قصد باشد یا ناخواسته و قهری به وجود آمده باشد، سرانجام باید به پایان برسد و ساقط گردد. نباید پنداشت که متعهّد برای همیشه مدیون و مشغول الذمّه باشد، چه آن که اشتغال ذمّه، یک امر عارضی است و پرواضح است که امر عارضی، دائمی نخواهد بود. از اینرو در نظام های حقوقی، سقوط تعهّد و اسباب آن سرفصلی مهمّ در حقوق تعهّدات به شمار می رود که بن مایه و زیربنای قوانین مدنی را تشکیل می دهد. در آموزه های فقهی نیز فقیهان به فراخور بحث، در ابواب مختلف از راه های پایان دادن تعهّد سخن گفته

در حقوق اروپایی تأکید بر ساختار و سازمان دادرسی جلوه بیش تری یافته است. در مقابل، در فقه امامیّه این تأکید بر شخص (مقام دادرس) بیش تر متجلّی شده است. در حقوق اروپایی در چنین ساختار و سازمانی، تعدّد مراحل دادرسی (تفکیک عرضی دادرسی) پیش بینی شده است که مستلزم تفکیک موضوعی مراحل دادرسی و ضوابط ناظر بر آن است. ازآنجاکه فرآیند دادرسی موصوف به صفت اصل قانونی بودن است، نهی به این ضوابط از سوی قانون گذار حمل بر فساد می شود ولو این که قانون گذار صراحتاً چنین فسادی را پیش بینی نکرده باشد، امّا در فقه امامیّه، با تأکید بر مقام دادرس و اختیارات وسیع وی، ظهور نهی در فساد بسته به نظر اوست مگر درجایی که شارع به صراحت نهی را ظهور در فساد بداند که در این صورت اجتهاد در مقابل نص جایز نیست.

در برخی جرایم، اقرار به عمل آمده از ناحیه متهم، صرف نظر از دارا بودن شرایط صحت و نیز صراحت در مضمون، از نظر تعداد به حد نصاب قانونی برای اثبات جرم مورد نظر نمی رسد. چنین اقراری، به «اق رار ناتم ام»، نامبردار است. انگاره ی مشهور این گونه اقرار را به سبب »حرمت اقرار به معصیت»، «حصول علم اجمالی به وقوع حرام» و نیز «اشاعه ی فحشاء»، مستوجب تعزیر دانسته اند. رویکرد قانون مجازات اسلامی همین است. نگرشی دیگر با رد این ادله و استناد به «روایات» و «اصل برائت» و «قاعده ی درء»، به تعزیر این گونه اقرار رای نمی دهد. دیدگاه دیگر، اختیار را به حاکم می دهد تا فقط در جایی که انگیزه ی مجرمانه ی اقرار کننده برای وی احراز شود، اعمال مجازات کند

Infallibles have diverse tasks. Some of them have a greater role in the specification of the subjects. The most important and general roles are: recognition of the subject itself; changing and transformation of the subject; development, and generalization of the subject; and identification of new examples. The tasks which affect the specification of the subject are: the task of adaptation, the task of deduction, and the task of interpretation. The task of interpretation is of more important in identifying the subject matter. The task of deduction is more important in identifying the development and generalization of the subject. The task of deduction specifies the extended subject through seeking the ratio legis. The task of adaption has the most roles in identifying the subject.

Justice, is what law is for; justice is what lawyers should do; justice is what judges should render. "Law" is nothing but a set of tools—admittedly complex and intellectually engaging. But we should not get so caught up in the intellectual interest of law that we forget that law in itself cannot solve human problems. Like any other tool, law may facilitate the solution of a given problem. But we cannot expect law to tell us how the problem ought to be resolved. I contend that simply teaching students how to find and use the tools of the trade—including verbal and rhetorical skills—is hardly ennobling, is hardly why we can call law a "profession," is hardly the reason students should study law or why the best students come to law school in the first place.

The source of the financial rights must be determined, whether it is a contract between the parties, such as a right of pre-emption, or an Iqa' (Unilateral act), such as a right of Tahjir (Revival of property), or a law, such as a right of copyright. The criteria for distinguishing financial rights from non-financial rights are the tradability of these rights and the ability of converting them to money. Some rights, including pre-emption rights, options and copyright, are transferred to the heir unanimously, such as the deceased's property. However, for rights such as benefit and tolerance, there is disagreement between jurists and legal experts that whether they can be passed to the heir or not.

ارسطو برای واژه های مشكک چهار حالت را ذکر میکند: )الف: ( الفاظی که بر چیزهایی که یک غایت دارند یا از یک مبدأ هستند اطلاق میشوند؛ ، ب( الفاظی که بر چیزهایی که ضد یكدیگر هستند اطالق میشوند؛ ج ( الفاظ اضافی (نسبی) و متشابه؛ د(الفاظی که بر حسب تقدم و تأخر بر اشیاء اطلاق می شوند. فلاسفه و منطقدانان اسلامی از همان ابتدا تشكیک را بر اساس مورد چهارم ارسطو یعنی نسبت لفظ به افراد به تقدم و تأخر تعریف کرده اند. فارابی، از منطقدانان و فلاسفه اولیه اسلامی و از شارحان ارسطو، اسامی را به دو قسم تقسیم میکند: قسمی که مشترک لفظی نام دارد و بر چیزهای متعدد با معانی مختلف صدق میکند؛ قسمی که به یک معنا بر چیزهای متعدد صدق میکند و خود بر دو قسم است.

رودلف بولتمن متكلم و متخصـص مـتن عهـد جديد است. وي نشان داد كه تنها راه شـناخت و درك پيام بشارت مسيحي رجوع به متون مقدسـي اسـت كـه اين پيام بواسطه آنها به ما انتقال يافته است. دليل اصلي شهرت وي اسطوره زدايي از بشارت مسيحي است، به نحوي كه براي انسـان قـرن بيسـتم قابـل درك و فهم گردد. . او به مدد فلسفة اگزيستانسياليستي مارتين هيدگر به هدف خود دست يافت و اطمينان داد كـه وام گيـري او از ايـن فلسـفه از ارزش بشـارت در پيـام مسـيحي ، نميكاهد.

ادیان الهی هم خود ظرفیت بسیارغنی وتجدید شونده ای برای تولید وعرضه یک فرهنگ متعالی متناسب باظرفیت های آموزه ای واهداف ورسالت این جهانی خود به بشراجتماعی دارند وهم بسته به ظرفیت آموزه ای، موقعیت اجتماعی، کمیت وکیفیت موالیان، نحوه تعامل آنهاباتعالیم وحیانی، قرائت هاوتفسیرهای ارائه شده ازسوی دین پژوهان، فرصت هاومحدودیت های محیطی و...‌ نقش بسیارقاطع وتعیین کننده ای درهدایت وراهبری، پالایش وپیرایش، شکوفایی وتعالی ظرفیت ها، صیانت وپاسداری، تعمیق وتثبیت، اعتباریابی وقداست بخشی، کمک به درونی سازی، افزایش انگیزه هابرای التزام ورزی نظری وعملی؛ فرهنگ های عرفی ومولفه های مختلف آن دارند. ازاین رو، نسبت میان دین وفرهنگ ونحوه تعامل آندو بویژه درفرایند تاریخ اجتماعی بشر، ازجمله موضوعاتی است که عموماازسوی جامعه شناسان دین مطرح شده ودرمقام پاسخ بدان، دیدگاهها ومواضع مختلفی اتخاذ شده است.

In the seventeenth century, there was basic consensus among western Christians concerning the metaphysical conditions of the God-world relation. Molinist and Socinian objections notwithstanding, Roman Catholic and Protestant theologians still approached the question of divine providence from the standpoint of classical theism. The situation at the end of the nineteenth century, however, was very different. The Kantian critique of knowledge had dissolved the assumption of correspondence between efficient and final causes. Thus, any reiteration of the classical affirmation of God's preservation and government of the world would need to present a robust defense of the claim that creaturely means straightforwardly realize divine ends.

Yet, throughout Confessions, memory alone is never presented as guaranteeing perfect self-awareness. For example, Augustine questions the state of his mind during his infamous pear tree incident and interrogates his motivations before ending in frustration: ‘Who can untie this extremely twisted and tangled knot? Contrary to a classical figure like Plotinus, who approached his inner world with confident reassurance, or a later Enlightenment figure like Rousseau, who began from a confident recollection of the past, Augustine knows the dangers of self-examination due to one's sinful propensity towards self-deception and self-aggrandizement. Instead, for Augustine, it is only in laying open his heart and memory before God that he might be healed and made whole.

By the time Durand wrote, stone had come to be a composite of what Friedrich Ohly called ‘significations’. It was a thing, res, named in Scripture, both Old and New Testaments; following the principle articulated by Hugh of St Victor, [things as things signify]’. If ‘stone’ linked present Christian altars to those of the Old Testament, it also linked present altars to stone as it appeared in the New Testament. Altars were to be made of stone, ‘because of the solidity of the faith, just as the Lord said to Peter: You are rock and upon this rock, that is, on the strength of this faith, I will build my Church’; and ‘because Christ, whom the altar signifies, is the stone that grows into a mountain’. Stone materialized multiple significations, according to the learning of the viewer. All those meanings – in whatever constellation they might occur for a single viewer – were simultaneous, in the very matter of the stone, as it was present throughout the Mass and at the moment of the Eucharist.